ระดับจิตแห่งพระพุทธะ

ปุถุชนนั้นมองโรคภัย ว่าเป็นเวรกรรมที่มาถึง

ต้องชดใช้ จึงเป็นทุกข์ แต่พระอริยเจ้ามองว่า

เป็นแค่"กระแส" ที่ปรุงแต่งกันไปของสังขาร 

ตามเหตุตามปัจจัย ที่ตกอยู่ภายใต้อนิจจัง

(กฎไตรลักษณ์)

เรื่องธรรมดาๆ จึงไม่ทุกข์

เอ๊ะถ้าอย่างนั้น "กรรม" สำหรับพระอริยเจ้า

หายไปไหน ทำไมไม่มี

ตอบว่า พระอริยเจ้าไม่มีกรรม 

อยู่เหนือโลก เหนือกรรม พ้นไปจากสังสารวัฎ

เพราะแค่ท่านเห็นกายในกาย 

เวทนาในเวทนาจิตในจิต แล้ว

แล้วมาสรุปในธรรมโดยธรรม 

ที่อุบัติเกิดดับเพราะเสื่อมเหตุปัจจัย

ตามธรรมชาติเดิมแท้ของทุกสรรพสิ่ง

การพลิกจิต การมอง การสมมุติ การให้ค่า

ถ้าเท่าทัน รู้จริง เห็นจริง ทุกสรรพสิ่ง

ก็เป็นแค่กระแสการไหลเคลื่อนของธรรมชาติ

และเพราะเมื่อให้ค่าได้แค่คำว่า"กระแส"

แห่งธรรมชาตินี้เสียแล้ว มัันก็ย่อมไม่ใช่ตัวตน

เมื่อมองไม่เห็นตัวไม่เห็นตน

มันก็ไม่มี"อะไร"ไปทุกข์ ไปชดใช้กรรม

กล่าวว่า ภพสิ้น ชาติสิ้น กิจทั้งปวง จบแล้ว

เพราะเหลือแค่"กระแส " แต่ไร้ผู้เสวยกรรม

ดังนั้นจึงสรุปได้ว่า นาม รูป นั้นมี แต่ตัวตนไม่มี

ขันธ์ทั้ง5 เกิดขึ้นและเป็นไป ตามเหตุตามปัจจัย

มีเมื่อเกิด ไม่มีเมื่อดับ

ดังนั้น ไม่ต้องไป "ละตัวตน" อะไร 

เพราะตัวตนมันไม่มีจริง

ปล่อยให้มันไม่มีจริงอย่างนั้นแหละลูก

สิ่งที่ต้องละ คือ 

"ความเห็นผิด และ ความยึดมั่นถือมั่น" 

ของลูกต่างหาก

พลิกจิต มองเห็นได้จริง 

ลูกก็ไม่ต้องไปกำหนดรูป กำหนดนาม 

สมมุติซ้อนสมมุติ ให้ทุกข์ซ้ำทุกข์ซ้อน

มีแต่พรหมจรรย์ คือ ความบริสุทธิ์ 

แห่งรูปธาตุตามธรรมชาติ 

นามธาตุตามธรรมชาติ

ที่ดำรงอยู่แล้วตามธรรมดาของมัน 

แต่เรามาสมมุติว่าขันธ์5 หรือสังขาร ร่างกายเท่านั้น

การ "อิสระทางใจ" ที่ไม่กลับมากำเริบอีกก็อุบัติ

หากการพลิกจิต มองเห็นแบบนี้ วกไปวนมา สิ้นสุดจริง

นั่นแหละ ลูก "ระดับจิตแห่งพระพุทธะ"

#อาม่า พระเชนเรซิก#