การปฏิบัติธรรม
คือ วิธีการลด ละ เลิก
"ข้อแม้" หรือ "เงื่อนไข" ของชีวิต
ทำไม ไม่ทำให้ชีวิตดูเรียบง่ายดูบ้างล่ะ??
เมื่อรักษาหัวใจ ให้ไร้ข้อแม้ได้
ความวิตกกังวล ฟุ้งซ่าน ปรุงแต่ง กับเรื่องภายนอก
ก็ลดลงไปเกือบครึ่ง
จะได้มีเวลา "รู้สึกตัว" ที่กายใจตนเองให้มากขึ้น
เมื่อสภาวธรรมเริ่มก้าวหน้า
จะเห็นว่า "ต้องไร้ข้อแม้ ไร้เงื่อนไข"
กับทุกอาการที่เกิดขึ้น "ภายในด้วย"
ไม่ใช่เฉพาะภายนอกเท่านั้น เช่น
"เมื่อไรจะสงบเสียที"
ไม่ต้องถามก็ได้ ถ้าเหตุปัจจัยพร้อมมันก็สงบของมันเอง
"ฟุ้งซ่านจัง ต้องทำไงอ่ะ"
ทำอะไรไม่ได้หรอก ฟุ้งก็รู้มันไป
"ง่วงจังเลย ต้องกำหนดยังไงดี"
ง่วงก็รู้ว่าง่วง รู้ตามความเป็นจริงเท่านั้นเอง
ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็ไปนอนสักตื่น
"ปวดขาจัง จะขยับได้ไหม ถ้าขยับจะบาปหรือเปล่า"
เออ!! ถ้าจะตายก็ขยับซะ
"หายใจอย่างนี้ถูกหรือเปล่า หรือต้องทำยังไง"
โว้ย..มากเรื่องจริง ๆ
ก็ลอง "ไม่ต้อง" ดูซิ!!
ขอเพียงเช็คตนเองว่า
1.
มีสติ-สัมปชัญญะหรือรู้สึกตัวอยู่ไหม
2.
รู้กายใจตนเองในปัจจุบันขณะอยู่หรือเปล่า
จะรู้ลมหายใจ รู้พองยุบ รู้อาการเคลื่อนไหวของกาย ของใจ
รู้อะไรก็ได้ที่ไม่ออกไปนอกกายใจตนเอง
3.
และรู้ตามความเป็นจริง
ไม่หลงชอบ-หลงชังอยู่หรือไม่ ก็พอแล้ว
และไม่มีข้อแม้ว่า
จะต้องสุข สงบ เบา สบาย
คือ
จะเกิดอะไรขึ้นในขณะดำเนินชีวิตประจำวัน
ก็ "รู้" แบบ.. โง่ ๆ ซื่อ ๆ ตรง ๆ สบาย ๆ
หรือ "แค่รู้" เท่านั้นก็พอ
แล้วจะรู้ว่าการฝึกให้
" หั ว ใ จ ไ ร้ ข้ อ แ ม้ "
คือ การปฏิบัติธรรมที่แท้จริง
ช่วยทำให้การดำรงชีวิต โค-ตะ-ระ เรียบง่าย
เป็นธรรมชาติ ธรรมด๊า ธรรมดา..นี่เอง
# พระมหาวิเชียร ชินวํโส
หนังสือ..คำบ่นจากพระบ้า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น