ในอดีต มีบุคคลที่โลกเคารพ สวมจีวร ถือบาตร เข้ากรุงสาวัตถี
หลังจาก บิณฑบาตรแล้ว
ก็กลับ มาฉันอาหาร เก็บจีวรและบาตร ล้างเท้า จัดอาสนะ แล้วนั่งลง
ก็กลับ มาฉันอาหาร เก็บจีวรและบาตร ล้างเท้า จัดอาสนะ แล้วนั่งลง
ดูเหมือนเรื่องราวนี้ จะธรรมดา
หากแต่ไม่ธรรมดาตรงที่ว่า
หากแต่ไม่ธรรมดาตรงที่ว่า
พระพุทธเจ้า....
ไม่เคยสูญเสีย ความเป็นนิรันดรหรือความไร้เวลาไป แม้ขณะจิตเดียว
ไม่เคยสูญเสีย ความเป็นนิรันดรหรือความไร้เวลาไป แม้ขณะจิตเดียว
พระองค์อยู่ในสมาธิภาวนาตลอด
พระองค์เป็นแค่ ประจักษ์พยาน คือรู้
....เท้านี้ ไม่ใช่ของฉัน
....บาตรนี้ ไม่ใช่ของฉัน
....จีวรนี้ ไม่ใช่ของฉัน
.....ความหิวนี้ไม่ใช่ของฉัน
พระองค์เป็นแค่ ประจักษ์พยาน คือรู้
....เท้านี้ ไม่ใช่ของฉัน
....บาตรนี้ ไม่ใช่ของฉัน
....จีวรนี้ ไม่ใช่ของฉัน
.....ความหิวนี้ไม่ใช่ของฉัน
ทุกสิ่งรอบตัว ไม่ใช่ของฉัน
ฉันแค่ดูและรู้เท่านั้น
ฉันแค่ดูและรู้เท่านั้น
พระองค์รู้ว่าทุกอย่างเปลี่ยนไป
แต่สิ่งเดียวที่ไม่เปลี่ยนคือ คือพระองค์
ความคิดผ่านมา ผ่านไป
ความรู้สึก ความฝัน ผ่านมา ผ่านไป
ความรู้สึก ความฝัน ผ่านมา ผ่านไป
แต่ความนุ่มนวลอ่อนโยน ความงดงามในจิตวิญญาน ของพระองค์ไม่เคยเปลี่ยน
นั่นคือความเป็นนิรันดร์แห่งพระโพธิญาน
"สุญญตาวิหารธรรม"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น