ธรรมญานตน

ลูกรัก....

ครั้งหนึ่งเคยมีผู้ทูลถามพระพุทธเจ้าว่า 

หากกุลบุตร กุลธิดา บังเกิดโพธิจิตแล้ว 

จะดำรงตนต่อไปอย่างไร

พระพุทธองค์ตอบว่า

"โพธิจิตนี้ เพียบพร้อมด้วยทุกสิ่ง และเกิดขึ้นตลอดเวลา 

เมื่อกุลบุตรกุลธิดาได้บังเกิด 

ก็คือเขาเหล่านั้นได้เบาบางสูญสิ้นตัญหาการยึดถือใดๆ

ครานั้น จึงเป็นเวลาที่เขาย้อนกลับสู่โฉมเดิม

ดังนั้น...จึงมิสมควรไปไขว่คว้าหาสิ่งใดอีก

เขาเหล่านั้น ควรเชื่อมั่นว่า มี "ธรรมญานตน" คือสัจจะแท้ 

และให้เวไนยเกิดความรู้แจ้งด้วยตนเอง

โดยภายนอกมิได้เห็นว่ามีเวไนยได้รับการโปรด

โดยภายนอกก็อย่าคิดว่าตนเองโปรดได้

เหตุเพราะธรรมญาน

เป็นของว่างเปล่าตามธรรมชาติมาแต่เดิม 

หากเข้าถึง "ญานแท้" แล้ว

"ไม่มีธรรมใดที่จะบังเกิดในโพธิจิตเลย"

จากนั้น พระพุทธองค์ทรงตรัสว่า...

เธอรู้ความหมายของตถาคต หรือไม่ 

ตถาคต หมายถึง ผู้ถึงแล้วซึ่ง "ตถตา"

หรือผู้ไปสู่จิตเดิมแท้หรือธรรมญาน 

ซึ่งทุกดวงจิตมีมาแต่เดิม

เมื่อครั้งเราอยู่ในสำนัก พระทีปังกรพุทธเจ้า

หากเรายังมีเชื้อหลงเหลือแห่งวิถีทางแห่งโพธิธรรม

เราก็ยังคงหมายมั่นการถ่ายทอดวิธีการสำเร็จเป็นพระพุทธเจ้า 

พระทีปังกร คงไม่ประทานพรให้เรา

แต่เพราะเรามีปฏิปทาที่ไร้การได้รับโพธิธรรมใดๆ 

พระทีปังกรจึงประทานพรและพยากรณ์ให้เรา 

ว่าจักบรรลุเป็นพระพุทธเจ้าในอนาคต 

นามว่า "พระศากยมุนีพุทธเจ้า"

ทุกคนต่างมีพร้อมซึ่ง ตถตา และเป็นความเสมอภาค

ดังนั้น "ใจ" ของพุทธะและเวไนย 

มิได้มีความแตกต่างเลย

เพียงแต่เวไนยล่องลอยเวียนว่ายในคติ 6 

ทั้งที่ ธรรมญานยังครอบคลุมทุกสรรพสิ่ง

และครอบคลุมเขาอยู่ 

ไม่ได้ผันแปรไปตามเหตุปัจจัย

แม้สมมุติบัญญัติ 

จะแบ่งนามให้เป็นปุถุชนกับอริยะ

แต่โดยเนื้อแท้แล้ว ล้วนเป็นหนึ่งเดียวกัน

ดังนั้น...ความแตกต่างมีเพียงอย่างเดียวคือ

"เวไนยคล้อยตามกระแสกรรมและไขว้เขวไปจากองค์เดิม

ส่วนพุทธะจะไม่คล้อยตาม 

และแจ่มแจ้งอยู่ในใจเป็นนิจ

ในทุกปรากฎการณ์ที่เป็นเพียงมายา