ธรรมะ สวัสดีค่ะ ลูกๆทุกคน
เช้านี้ อาม่าจะกล่าวถึง"การตระหนักรู้"
ซึ่งควรมีอยู่ในชีวิตประจำวันของเรา
ลูกไม่จำเป็นต้องบังคับหายใจมากมายหรอก
เพราะลมหายใจคือธรรมชาติ
บังคับอะไรเขาไม่ได้หรอก
แค่ลูกรู้ ในการไหลเคลื่อนของมันก็พอ
เพราะการรู้จักสัจธรรม คือการรู้จัก
สิ่งที่ไม่ใช่การเกิดและไม่ใช่การดับ
สิ่งใดที่ยังตกอยู่ในสภาวะที่เกิดดับและยังเปลี่ยนแปลงอยู่
สิ่งนั้นย่อมเป็นมายา
เพราะอสังขตธรรมหรือสัจจะ
อันเป็นนิรันดร์นั้นมันดำรงอยู่แล้ว
ไม่จำเป็นต้องเพิ่มเติมอะไร
แม้ระหว่าง ลมหายใจ2สาย เข้าและออกนั้น
แค่....หากลูกตระหนักรู้ได้
เมื่อมันออกจนสุดสาย
และก่อนที่จะเริ่มเวียนกลับเข้ามาใหม่
จะมี"ขณะ"อันแสนสั้น ของการเชื่อมต่อ
มันชะงักงันและว่างเปล่า
ชั่วขณะนั้น จะเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับจักรวาล
ไร้ซึ่งตัวตนของลูก หรือสิ่งใดๆ
นั่นแหละลูก"สัจธรรมหรือพระนิพพาน "ที่ลูกใฝ่หาล่ะ!!!!
ตระหนักรู้ในลมหายใจนะลูก
แล้วใช้ปัญญาพิจารณาการเกิดดับ
ของลมหายใจอันเป็นธรรมชาติ ของมัน
การมีดวงตาเห็นธรรม
คือเห็นธรรมอนิจจังหรือกฎไตรลักษณ์
แล้วปล่อยวางอุปาทานความยึดมั่นถือมั่นได้
ลมหายใจก็ยังยึดไม่ได้
เข้าแล้วไม่ออก เราก็จะตาย
ออกแล้วไม่เข้า เราก็ตาย
บังคับบัญชามันก็ไม่ได้อีก
ว่ามันจะเข้าออกตลอดไป
เพราะมันก็ต้องอิงเหตุปัจจัยอื่นๆให้มันเข้าออก
หมดเหตุปัจจัย มันก็เข้า-ออก ไม่ได้
หากลูกเห็นตรงนี้
นอกจจะเข้าใจในกฎไตรลักษณ์
เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป แล้ว
หากความตระหนักรู้ ละเอียดพอ
ลูกจะเห็นจุดตัด ของการเกิดดับอันเป็นมายานั้นด้วย
จุดตัด อันว่างเปล่านั้นแหละลูก
คือ"บรมสันติ"หรือพระนิพพานล่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น