ลูกๆเดินเก็บสตอเบอรี่
อาม่านั่งรอชิมและพิจารณาสภาวธรรมลูกๆ
ที่กำลัง"นิพพานน้อยๆ"กันอยู่ อย่างปิติ
ยถาภูตญาณทัสสนะ
คือ
ความรู้เห็นตามความเป็นจริงต่อโลกทั้งหมด"
สามารถเกิดขึ้นได้
เมื่อจิตมีคุณสมบัติเป็นกัมมนิโย
ซึ่งแปลว่า ควรค่ากับการงาน คือใช้งานได้
แต่จิตที่เข้าสมาธิดำดิ่งลึก
จะเป็นจิตตอไม้ ใช้พิจารณาธรรมไม่ได้
นอกจากหลงไปกับแสง สี เสียง นิมิต
อันหลอกลวงมายา
อาม่าพยายามให้สัจจะอันเป็นธรรมชาติแก่ลูก
เพราะหากลูกๆมองเห็นในสังขารทั้งปวง
ถูกต้องตามความเป็นจริง
ก็ทำมีดวงตาเห็นธรรมได้
ความลับของธรรมชาติอย่างหนึ่ง
คือปิติและปราโมทย์
เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ
เมื่อเราจิตสงบได้อยู่กับธรรมชาติ
เมื่อเกิดแล้วอำนาจของมัน
จะทำให้เกิด
"ปัสสัทธิ"
แปลว่า ความรำงับ
เป็นบาทฐานของปัญญา
ที่จะพิจารณาธรรม
สรุปสั้นที่สุด
หัวใจของพุทธศาสนา คือ ไตรลักษณ์
"สัพเพ ธัมมานาลัง อภินิเวสายะ"
ธรรมทั้งหลายทั้งปวง อันใครๆไม่ควรจยึดมั่นถือมั่น
ความไม่มีอะไรน่าเอา น่าเป็นนี้
ใจความสำคัญมันอยู่ที่ว่า
ไม่ว่า "เป็น"ชนิดไหน
ก็ต้องเป็นทุกข์ต่อความเป็นนั้น
ไม่ว่าความเป็น พ่อ แม่ ผัวเมีย เจ้านาย ลูกน้อง
มนุษย์ สัตว์ เทวดา
***แม้การอยากเป็นพระอริยะเจ้า ก็ยังเป็นทุกข**
เพราะมีตัวกู ไขว่คว้า ที่จะเอา ตลอด
ความ"เป็น"นั้น ยังไงๆมันต้องต่อสู้เพื่อการดำรงอยู่
ซึ่งเป็นผลจากอุปาทาน
เมื่อรู้ความจริงข้อนี้แล้ว
เราก็ต้องใช้สติและปัญญาในการ"เป็น"
เพราะเมื่อยังไม่สามารถ" ถอนตัว"
ออกจากความมีความเป็นนั้น
เราก็ต้องเป็นอย่างไม่โง่งมงาย
ตกหลุมอวิชชา และอุปปาทาน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น