ทั้งคน ทั้งจิต ทั้งนิพพาน ทั้งสังสารวัฎ
ล้วนเป็นความว่างที่เสมอเท่ากันหมด
แต่...
เส้นใยบางๆ ระหว่าง พุทธะกับโลก คือ "ความเมตตา"
การช่วยเหลือสรรพสัตว์ ไม่อาจนอกเหนือจาก
มายา สมมุติ และบุญ-บาป
นิพพานอยู่ในสังสารวัฎ
สุขอยู่ในทุกข์
สัจจะอยู่ในมายา
ถ้าหลบลี้โลก
จะช่วยเหลือเวไนยที่ยังยังติดในกรแสโลกได้อย่างไร
ดังนั้น....
กุศโลบายธรรม และปัญญา
จึง "จำเป็นต้องมี" ในโพธิจิต
มิได้หมายถึง นั่งหลับตา
แล้วภาวนาถ้อยคำกำหนดลมหายใจ
กำหนดการเคลื่อนไหวของร่างกาย
นั่น!!!เป็นการกำหนดรูปลักษณ์
เพื่อ
" หลอกจิต"
ให้ติดพันอยู่กับร่างกายเพียงสถานเดียว
การหลอกจิตเช่นนี้
ไม่สามารถทำให้จิตรวมกับปัญญาเป็นสภาวะสูงสุดได้เลย
แต่
การเท่าทันการทำงานของจิต
โดยการตัด กิเลส ที่เคลื่อนไหล เข้าและออก
ทางอายตนะ6 (ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ)
ต่างหาก เป็นการ วิปัสสนา ที่ใช้ได้ในชีวิตจริง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น