ผู้ละความยึดถือในลักษณะทั้งปวง

ณ เบื้องอดีตกาลนานโพ้น 

เมื่อครั้งเราถูกพระเจ้ากลิราชาตัดหั่นสรีระ 

ครั้งนั้นเราไม่ถือมั่นในอาตมะลักษณะ 

ไม่ถือมั่นในปุคคละสักษณะ 

ไม่ถือมั่นในสัตวะลักษณะ 

ไม่ถือมั่นในชีวะลักษณะ 

ข้อนั้นเพราะเหตุใด 

เพราะว่าสมัยนั้นขณะที่สรีระของเรา

ถูกหั่นฉะเชือดออกเป็นส่วนๆ 

หากเรามีความถือมั่นในอาตมะลักษณะ 

ปุคคละลักษณะ สัตวะลักษณะ 

สัตวะลักษณะ ชีวะลักษณะไซร้

ก็จะพึงบังเกิดความโกรธแค้นอาฆาต 

ดูก่อนสุภูติ 

อนึ่งเรายังตามระลึกถึงกาลที่ล่วงมาแล้ว 500 ชาติ 

เมื่อเราเป็นกษานติวาทีดาบส 

ในชาตินั้นเรา

ปราศจากความถือมั่นในอาตมะลักษณะ 

ปราศจากความถือมั่นในปุคคลลักษณะ 

ปราศจากความถือมั่นในสัตวะลักษณะ 

ปราศจากความถือมั่นในชีวะลักษณะ 

ด้วยเหตุฉะนั้นแล สุภูติ 

พระโพธิสัตว์พึงเป็นผู้ละความยึดถือในลักษณะทั้งปวง 

แล้วบังเกิดจิตมุ่งต่อพระอนุตตรสัมมาสัมโพธิ 

พึงยังจิตมิให้ยึดถือผูกพันในรูป 

พึงยังจิตมิให้ยึดถือผูกพันในเสียง 

ในกลิ่น ในรส ในสัมผัส ในธรรมารมณ์ 

พึงยังจิตให้ปราศจากความยึดถือผูกพันใดๆ 

และถ้าจิตยังมีความยึดถือผูกพันอยู่ 

ก็ย่อมชื่อว่าจิตมิได้ตั้งอยู่ในสถานะที่ควร

แก่อนุตตรสัมมาสัมโพธิ 

กล่าวคือจิตที่ตั้งอยู่ในสถานะ

ที่ควรแก่อนุตตรสัมมาสัมโพธิ 

ต้องเป็นจิตชนิดที่ปราศจากความยึดถือผูกพัน

 ฉะนั้น 

พระพุทธเจ้าจึงตรัสว่า 

พระโพธิสัตว์ไม่พึงบริจาคทาน

ด้วยจิตซึ่งยึดถือผูกพันในรูป 

ดูก่อนสุภูติ 

พระโพธิสัตว์ผู้ยังประโยชน์สุขแก่สรรพสัตว์ 

พึงบริจาคทานอย่างนี้แล 

ตถาคตกล่าวว่าลักษณะทั้งปวง 

โดยความจริงแล้ว 

ก็ปราศจากสภาวะแห่งลักษณะ 

และกล่าวว่าสรรพสัตว์ 

โดยความจริงแล้ว 

ก็ปราศจากสภาวะแห่งสรรพสัตว์ดุจกัน

————————
เนื้อหา - วัชรปรัชญาปารมิตาสูตร แปลโดย เสถียร โพธินันทะ