การรู้จักทุกมิติในจักรวาล

คนส่วนใหญ่ศึกษาธรรมแล้ว 

ล้วนเอาทิฐิธรรม

มาสนองกิเลสตัณหาตนเอง

หาเหตุผลเข้าข้าง "ใจ" ตนเองกันอย่างผิดๆ

ทั้งที่ปวงธรรมที่พระตถาคตแสดงเพื่อขจัดใจ

หากไร้ใจทั้งปวงแล้ว....ใยจะต้องมีธรรม

ไม่ว่าผงธุลี หรือ มหาโลกธาตุ 

หรือพระโพธิสัตว์ พระตถาคตเจ้า

ล้วนเป็นนามสมมุติของความว่างทั้งสิ้น

ธรรมทั้งปวงเป็นแค่ยาขนานต่างๆ เท่านั้นเอง

เมื่อป่วย....ก็ต้องกินยา

แต่ถ้าหายแล้ว ยังต้องกินยาอีก 

ก็เป็นอันตรายเปล่าๆ

(ติดธรรม)

ดังนั้น... ถ้ายังไม่แจ้ง....ก็ต้องใช้ธรรม

ถ้าแจ้งแล้ว ธรรมทั้งปวงที่กล่าว ก็ผิดทั้งสิ้น

พระตถาคต มิได้แสดงธรรมที่ตายตัว

หากแต่ป้อนยาตามอาการของโรค

หากฟังแล้ว 
ยังยึดในความมีอยู่...ความไม่มีอยู่

ก็ยังเป็นอาการป่วยที่เรียกว่า 
"ธรรมทิฐิ" 
อยู่ดี

ดังนั้น...

ศึกษาธรรมแล้ว
ต้องรู้จักปล่อยวาง 

สละ คลาย ถอนความยึดมั่นถือมั่น 

โปร่ง โล่ง เบา

การเกี่ยวพันร้อยรัด ผูกพัน ทุกชนิด

ล้วนมีความเอร็ดอร่อยทางอายตนะ 

คือตา หู จมูก ลิ้น กายใจ 

ที่เป็นเพียงมายา 

"ฉาบทาไว้หลอกล่อ" 

ปวงสัตว์ให้หลงไหลเคลิบเคลิ้มทั้งสิ้น

ใช้สมมุติ แต่จงเท่าทันสมมุติ

รู้จักตนเองเมื่อไหร่ ก็หายป่วย

เพราะการรู้จักตนเอง 

ก็คือการรู้จักทุกมิติในจักรวาล