เป็นครูบาอาจารย์
ต้องมาปลดปล่อย มิใช่เหนี่ยวรั้ง
พระพุทธเจ้าตรัสว่า แต่ละวิธีเหมือนแพ
"จงใช้มัน"
เมื่อถึงฝั่งแล้วทิ้งมันไว้ที่นั่น
แต่สิ่งที่เกิดขึ้น นักปฎิบัตินับล้าน
กลับยึดติดวิธีการและเสพติด ความสวยงามของมัน
แน่นอน...วิถีทางเปรียบเหมือนสะพาน
และนักปฎิบัติต่างใช้ชีวิตบนสะพาน
ไม่ได้อยู่ทั้งฝั่งนี้และฝั่งโน้น ไม่ได้อยู่โลกนี้และโลกอื่น
ค้างเติ่งบนสะพานนั้น
นั้นแหละ...คือนรกที่แท้จริง
ชีวิตที่ถูกฉีกและแบ่งแยก
คนเป็นอาจารย์ต้องบอกลูกศิษย์
วันหนึ่งต้องทิ้งวิธีการที่ช่วยเหลือพวกเจ้ามาตลอด
อย่าแบกมัน แม้ชั่วขณะเดียว
เมื่อความป่วยไข้หายไปแล้ว จงเลิกกินยา
ถ้ายังใช้ยา ก็จะป่วยซ้ำ
หนทางก็คือหนทาง ไม่ใช่ปลายทาง
และจะถึงปลายทางก็ต้องทิ้งหนทาง
นี่...เป็นวิธีเดียวที่จะเข้าสู่"ปรมัตถ์"
ผู้ปฎิบัติสมาธิภาวนาต้องลืมรูปแบบสมาธิภาวนา
ใช่
วันหนึ่งนักปฎิบัติจะละทิ้งสมาธิภาวนา
เพราะตนเองได้กลายเป็นสมาธิภาวนาเองเสียแล้ว
สมาธิภาวนา จะไม่เป็นกิจกรรมที่แยกจากตัวเองอีก
หากหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว
ไม่มีตรรกะ....ไม่มีเหตุผล
ไม่ต่อต้าน ไม่ตัดสิน ไม่ยึดติด
การทำให้ศิษย์เป็นอิสระจากกายใจตนเอง
และแม้จากธรรมทั้งปวง
(ทั้งภายในภายนอก)
เป็นความมหัศจรรย์
ของคนเป็นครูผู้รู้ทางด้านจิตวิญญาณที่แท้จริง
ชีวิตที่มีตนเองเป็นศูนย์กลาง
เป็นชีวิตที่มีกรรม
ชีวิตชาวพุทธไม่ควรมีกรรม
เพราะคำสอนของพระพุทธองค์
คือตัดตัว "กายและจิต"
ที่หมุนเวียนตามกรรมออกไป
ถ้า..เธอยังมีตัวตน
พยายามที่จะบรรลุธรรมแล้วละก็
เธอกำลังสร้างกรรมและถูกกรรมบังคับ
เธอกำลังเสียเวลา
เพราะเบาะรองนั่งของเธอคือ
"ส่วนหนึ่งของกรรม"
ทุกขณะของอาม่าคือสมาธิภาวนา
อาม่าได้หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว
สาธุ
ลึกซึ้ง
ไม่มีตรรกะ ไม่มีเหตุ ไม่ต่อต้าน ไม่ตัดสิน ไม่ยึดติด
การทำให้ศิษย์เป็นอิสระจากกายใจ ตนเอง
และแม้จากธรรมทั้งปวง
(ทั้งภายในภายนอก)
เป็นความมหัศจรรย์
ของคนเป็นครูผู้รู้ทางด้านจิตวิญญานที่แท้จริง
ชัดเจนมาก
กราบสาธุ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น