จงมีปัญญาเป็นที่พึ่งเถิด ลูก
บุคคลผู้ประกอบด้วยปัญญาย่อมมองเห็นว่า
ทั้งความดีและเลวล้วนแต่เป็นสิ่งที่พึงสละทิ้งทั้งสิ้น
ความยึดติดที่ผิดๆ ในตัวตนก็ขอให้ละเสีย
จงวางใจให้เป็นกลาง
ทั้งในความสำเร็จและล้มเหลวของชีวิต
ไม่หวั่นไหวในคราวประสบทุกข์
และไม่กระหายอยาก
ในการแสวงหาสุขอันจอมปลอมใส่ตน
คนเช่นนี้เป็นผู้ข้ามพ้นจากความดิ้นรนทะยานอยาก
จิตใจเยือกเย็นมั่นคง
อย่านอนอัดควันของความทุกข์อย่างไม่สิ้นสุดเลย
อย่าปล่อยเวลาของชีวิตให้สูญเปล่า
ด้วยการวนเวียนหมกมุ่น แต่เรื่องซ้ำๆเดิมๆ
ทุกข์ได้ แต่ให้ทุกข์เพื่อสร้าง"ปัญญา"ให้แข็งแกร่ง เติบโต
ความเปรอะเปื้อนของชีวิตเป็นเรื่องธรรมดา
ถ้าทำได้ดังที่ว่ามา ย่อมได้ชื่อว่า
ปฏิบัติครบถ้วนสมบูรณ์ ของสัมมาทิฐิ
บุคคลที่มองเห็นธรรมชาติการเกิด-ดับ
แล้วละความทะยานอยากที่เป็นทุกข์ในจิตใจได้
บุคคลที่มีลักษณะนี้ท่านเรียกว่าผู้มีปัญญา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น