วิถีแห่งความพ้นทุกข์เรียกว่า สัมมาทิฐิ

วิถีแห่งความพ้นทุกข์เรียกว่า สัมมาทิฐิ

และสัมมาทิฐิก็ไม่ใช่มาจากตำรา

ทฤษฎีหรือความเชื่อ

ทว่า เป็นการตระหนักรู้ธรรมชาติ

อย่างตรงไปตรงมาทุกขณะ

ไม่ใช่แนวคิดตายตัว 

เพราะแต่ละคนมีทุกข์หลากหลายไม่เหมือนกัน

เห็นเอง...รู้เอง..ปล่อยเอง ในที่สุด

สัมมาทิฐิแปลว่าความเห็นชอบ

ไม่ตายตัวว่าเป็นผลลัพท์ทางความคิด

เป็นเอกสิทธิ์ของพระพุทธเจ้าเท่านั้น

แต่เป็นการหยั่งรู้ความจริงอันเรียบง่าย 

ที่ปฏิเสธไม่ได้

ความจริงไม่ใช่สิ่งเฉื่อยชา แน่นิ่ง

แต่การหยั่งรู้ความจริง คือการเปิดจิตสู่โลกทัศน์ 

อย่างไม่หยุดนิ่ง

คำสอนพระพุทธเจ้าไม่มีแก่นสารตายตัว 

เพราะความจริงไม่ใช่

"ความคิด"

แต่มนุษย์ชอบยกความคิด

(ทฤษฎี ตำรา) 

ให้เป็นความจริง

ความจริงสำหรับพุทธศาสนาอยู่ที่

"ประโยชน์"

ที่จะปลดปล่อยผู้คนออกจากทุกข์

แต่เกณฑ์ตัดสินความจริงของชาวโลก 

อยู่ที่ความเชื่อถือทางตรรกะ น่าเชื่อถือ....

แต่ปลดปล่อยตัวเองไม่ได้ 

ซ้ำยังสร้างจุดอ่อนมากกว่าจุดแข็ง

เพราะยึดติดในทรรศนะอย่างเหนียวแน่น 

จนกลายเป็นทิฐิ

เมื่อยกทิฐิให้เป็นความจริงเสียแล้ว 

ก็สร้างตัวตนปกป้องทิฐิของตนอย่างเข้มแข็ง

แล้วพยายามยัดเยียดทิฐิและความเชื่อให้ผู้อื่น 

โดยบอกว่านี่คือ

"สัมมาทิฐิ"

จากนั้น...

ก็ทะเลาะกัน ขัดแย้งกัน โต้เถียงกัน

กอดคอกันจมทะเลแห่งทิฐิ 

ที่ปักใจว่าตายตัวเป็นหลักการหนึ่งเดียวนั้น

อย่างน่าสงสาร.....เป็นที่สุด!!!

แต่...

พระพุทธองค์ทรงตรัสว่า

บางคนมีทิฐิเห็นว่า สิ่งทั้งปวงไม่สมควรแก่ตน

บางคนเห็นว่า สิ่งทั้งปวงสมควรแก่ตน

บางคนเห็นว่า บางสิ่งสมควรแก่ตน บางสิ่งไม่สมควรแก่ตน

ด้วยยังมีความยึดมั่นในตัวตน 

บุคคลเหล่านั้นจึงยังเสวยเวทนาอยู่เป็นนิจ

ต่อเมื่อพิจารณาเห็นความไม่เที่ยง

เห็นปัจจัยปรุงแต่งเป็นไปตามธรรมดาอยู่อย่างนั้น 

จึงบังเกิดเบื่อหน่าย

เมื่อเบื่อหน่ายย่อมคลายกำหนัด

เมื่อคลายกำหนัด จิตย่อมหลุดพ้น จากความยึดมั่น ถือมั่น

เมื่อพ้นแล้วก็รู้ว่าพ้นแล้ว.......

จำไว้นะ ลูก สัมมาทิฐิ คือ

การตระหนักรู้ ธรรมชาติตรงหน้า 

อย่างตรงไปตรงมาที่สุด 

ปราศจากการตัดสินให้ค่าใดๆ

เพราะแท้จริงแล้ว มีอะไร สมควร ไม่สมควร 

ต่อตัวตนที่ไม่เคยมีจริงของเราหรือ 

อาม่า...พระเชนเรซิก

สัมมาทิฐิ
ปัญญาอันเห็นชอบนั้น ต้องเห็นว่า

อะไรเป็นการผูกมัด

อะไรเป็นการปล่อยวาง

อะไรเป็นความบริสุทธิ์

อะไรเป็นความเศร้าหมอง

อะไรเป็นการจมอยู่ในกองทุกข์

อะไรเป็นการปล่อยให้หลุดพ้น

อะไรเป็นทางให้จมอยู่ในวัฎสงสาร

อะไรเป็นทางหักวงล้อวัฎสงสารนั้น

ทีสุดแห่งทุกข 
คือจิตเป็นอิสระ จากเครื่องร้อยรัดผูกพัน










.