ถ้าคิดว่าอธิษฐานพุทธภูมิ
มุ่งหวังเป็นสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
แล้วตนเองคือโพธิสัตว์
บุคคลผู้นั้น
ไม่มีทางบรรลุปัญญาญาน
หรือธรรมสูงสุด
ถ้าตั้งเป้าหมายที่สภาวะใดสภาวะหนึ่ง
การช่วยเหลือสรรพสัตว์อย่างบริสุทธิ์ใจ
จึงเป็นไปได้ยาก
เพราะหล่อเลี้ยงอัตตา
และ
ทำเพื่อตนอย่างไม่รู้ตัว
พระโพธิสัตว์ที่แท้จริง
มองพระพุทธเจ้าเป็นเพียงชื่อ
ที่เรียกภาวะของโอกาส
ที่ช่วยสรรพสัตว์ได้ไม่จำกัดแค่นั้นเอง
หากมีภาวะใดที่ช่วยเหลือสรรพสัตว์
ได้มากกว่าพระพุทธเจ้า
พระโพธิสัตว์ก็ไม่ลังเลที่จะเลือกเส้นทางนั้น
เพราะคำนึงถึงสัตว์น้อยใหญ่ก่อนตนเอง
ความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่จริงๆ
คือต้องการปัญญา
เพื่อความพ้นทุกข์ของสัตว์โลก
มิใช่ให้ตนเองดีงามสูงส่ง
ปัญญาที่หยั่งไม่ถึง
มองไม่เห็นกิเลสอย่างละเอียดนี้
"บิดเบือนภาวะโพธิสัตว์ให้กลายเป็นเรื่องสนองตัณหาตนเอง"
ฉะนั้น
การบำเพ็ญบารมีขนาดนี้
ย่อมเข้าใจได้ยาก
ยิ่งปุถุชนยิ่งไม่มีวันเข้าใจ
ความลึกซึ้งในปนิธานของพระโพธิสัตว์
ถ้าคิดว่าอธิษฐานพุทธภูมิ
แล้วบำเพ็ญ ล่ะก็...
นั่นมันอุดมคติโลกๆ ตามตำรา
แต่บารมีธรรมของพระโพธิสัตว์จริงๆ
คือความว่าง
(มหาสุญญตา)
โดยมุ่งเน้นการช่วยเหลือเป็นหลัก
"ไม่ขอติดบ่วง แห่งพันธะสัญญาใดๆ"
แต่จะมุ่งสร้าง
พลิกจิตดวงใหม่ ให้เวไนยในสังสารวัฎ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น