เริ่มแรกเดิมที สภาวธรรม เขาไม่ได้มีชื่อเรียก
- ไม่ได้มีหมวดหมู่ด้วยว่าอยู่ใน สติปัฏฐานข้อไหน พระสูตรใด
- อยู่ในพระไตรปิฎกเล่มที่เท่าไหร่ หน้าอะไร
- หลักการก็ส่วนหนึ่ง
- สภาวจริงก็ส่วนหนึ่ง
- เช่นสติปัฏฐาน4 มี กาย เวทนา จิต ธรรม
- ท่านบอกว่าต้องกำหนด กายก่อน แล้วต่อด้วย เวทนา จนครบสเป๊ก
- จากนั้นก็บอกว่า โอ้..เราปฎิบัติสติปัฏฐาน4ครบแล้ว
- ........เรียกว่า "อัตตาภาวนา "
- สมปรารถนา แต่บรรลุธรรมไม่ได้
- อะไรก็ตามที่มีเรา เข้าไปปรากฏ เรียกว่า"สีลัพพตปรามาส"
- วิปัสสนาบริสุทธิ์นั้น
- แค่ รู้เป็นขณะๆ
- โดยไม่หมายมั่นความเป็นตัวตนหรือโปรแกรมอะไรเลย
- อาม่า#พระเชนเรซิก#
เส้นทางแห่งปัจเจกแม้จะดูโดดเดี่ยว
แต่ไม่เคยเดียวดาย
อะไรที่ไม่ใช่สัญญาปณิธานย่อมไม่ใช่หน้าที่
จะสอนปลาให้บินได้เหมือนนกก็ไม่ได้
จะสอนนกให้แวกว่ายในน้ำอย่างปลาก็ไม่ได้
ไปสอนจระเข้ให้ว่ายน้ำ อันนี้ยิ่งน่าละอาย
ไปสอนอินทรีย์ให้บินผงาดฟ้า อันนี้ไม่มีใครทำกัน
ทุกคนมีพุทธะภาวะแห่งพุทธะ
ความเป็นเดิมแท้อยู่ก่อนแล้ว
แม้คุณลักษณะภายนอกจะแตกต่างกัน
แต่คุณลักษณะภายในไม่ได้แตกต่างกัน
ทั้งคุณลักษณะภายนอกภายใน
ก็คือสิ่งเดียวกันราบเรียบเสมอกัน
เมื่อหมดการให้ค่าให้ความหมาย
ไร้ความแตกต่าง แบ่งแยก
มันคือความจริงสูงสุดที่ไปพ้นคำพูดและภาษา
จงผ่านจากการคิดและหยุดหาคำมาอธิบาย
หลักธรรมที่ไร้หลักธรรม ก็คือ สุญญตา
มีกันทุกคน ไร้การกำหนด ไร้การพึ่งพาสิ่งใด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น