ดอกบัวที่ พ่อส่งให้ ใหญ่กว่ารัก

• ในค่ำคืนหนึ่ง ที่จิตย้อนกลับไปสู่วันที่มาสู่โลกธาตุนี้ เห็นพระบิดาอมิตภะ ประทับอยู่บนเรือลำใหญ่เท่าภูเขา กลางมหาสมุทร ที่ยิ่งใหญ่อนันตกาล
• เรือลำนั้น ลอยห่างออกไป ห่างออกไป เห็นตนเองอยู่บนฝั่ง ตะโกนเรียก "ลูกยังไม่ได้ขึ้นเรือๆๆๆๆ รอลูกก่อน"
• พระบิดาตรัสกับลูกว่า"ทำหน้าที่ไปก่อนนะ ถึงเวลาจะมารับ"
• ในนิมิตนั้น ลูกดิ้น เกลือกกลิ้งกับพื้น ตะโกนเรียกสุดเสียงแทบขาดใจ เห็นเรือห่างออกๆๆ จนสุดสายตา
• ผวาออกจากนิมิต น้ำตายังเต็มตา เสียใจ เศร้าใจ น้อยใจ สุดประมาณ
• วันนี้...เมื่อคิดคำนึงถึง ก็ไม่มีความเสียใจ น้อยใจอีกแล้ว เข้าใจหน้าที่แห่งตนมากขึ้น
• มหาสมุทรนั้นคงเป็นทะเลแห่งสังสารวัฎ เรือลำนั้น พ่อคงมาส่งลูก
• แต่..อีกกี่พุทธันดร กี่อสงไขยล่ะ พ่อจ๋า ที่พ่อบอก"จะมารับ"
• ลูกคิดถึงบ้านเหลือเกิน ณ วันนี้ ได้แต่ถอดถอน และยึดมั่นในปนิธาน
• ดอกบัวที่ พ่อส่งให้ ใหญ่กว่ารัก
• มันแน่นหนัก ด้วยหน้าที่ แห่งสวรรค์
• อาญาสิทธิ์ อานุภาพ ความผูกพัน
• รวมอยู่ใน บัวธรรมนั้น เพื่อโลกา
• ควรหรือหน่อ เนื้อมหา โพธิสัตว์
• จะสลัด ปนิธาน เดินกลับหลัง
• สรรพสิ่ง อาจแปรเปลี่ยน อนิจจัง
• แต่กำเนิด แห่งเจ้านั้น อย่าลืมเลือน
• มิใช่ใคร ก็ทำได้ ในหน้าที่
• บารมี ใช่...ให้ได้ ถ้าไม่ถึง
• เคารพตน เคารพธรรม ช่วยฉุดดึง
• เป็นที่พึ่ง แก่ล่ำสัตว์ อย่าหลง.."เงา"
• #วันที่คิดถึงบ้านของอาม่า#