สละ....แม้รัก
จงหล่อหลอมปัญญาของตนให้ถึงขีดสุด
เพราะกำลังปัญญาสูงสุดก็จะสามารถเข้าใจ
และเกื้อกูลสัตว์น้อยใหญ่ได้
การเวียนว่ายตายเกิดนับชาติไม่ถ้วนของผู้มีปณิธาน
จะทำให้เข้าใจความเป็นไปของสัตว์ในทุกแง่มุม
รู้จักทุกข์ในทุกรูปแบบ
ที่ว่ารู้จักทุกข์นั้นคือต้องสละชีวิตของตน
ให้สัมผัสทุกข์เหล่านั้นจน ถึงที่สุด
เมื่อสัมผัสถึงที่สุดแล้วจึงหาหนทางที่ถูกต้อง
ในการช่วยเหลือสัตว์ต่อไปได้
เรียกง่าย ๆ ว่า
ต้องอุทิศตนลองผิดลองถูกอยู่ในวัฏสงสาร
การลองผิดลองถูกก็คือเรียนรู้ทุกข์ให้เต็มที่
เสวย.....อารมณ์ของสัตว์โลกให้สุดขีด
ถ้าไม่รู้จักความสุดขีด
ก็จะมองไม่เห็น"ทางสายกลาง "
ไม่ว่าจะเกิดกี่ชาติ สิ่งที่ต้องทำ
นั่นคือความเสียสละ
บารมียิ่งมาก....
การเสียสละก็จะดำเนินไปอย่างเข้มข้นมาก
ไม่เพียงแค่วัตถุสิ่งของ
ที่ในหลายครั้งหลายคราต้องเสียความสุขโลกๆในชีวิต
เพื่อการได้มา ซึ่ง"ปัญญาอันยิ่งใหญ่ "
แต่ยังมีอีกมุม ...ที่ต้องมองให้เห็น
นั่นคือ
"ความสัมพันธ์ระหว่างโพธิสัตว์กับคนอื่น"
ถ้าโพธิสัตว์มีความรักความผูกพันต่อใคร
ซึ่งแน่นอนว่าในสังสารวัฏอันกว้างใหญ่นี้
ความรักความผูกพันระหว่างดวงจิตต่อดวงจิต
ย่อมมีมาแล้วต่อเนื่องและยาวนาน
"มันผูกพันลึกซึ้งนัก"
และการเสียสละความสุขโลกๆในชีวิต
อาจจะทำยากมากเต็มทีแล้ว
แต่ถ้ายังต้องเสียสละ
ความรักความผูกพันที่มีต่อดวงจิตอื่นด้วย
แน่นอน....
การเสียสละความรักความผูกพัน
อันทำให้คนที่เรารัก..เป็นทุกข์
กับการเสียสละความสุขโลกๆนั้น
การสละความรัก ความผูกพัน
ย่อมสร้างความเจ็บปวดมากกว่า
การสละสมบัติส่วนตนย่อมง่ายดายนักสำหรับผู้มีปนิธาน
แต่...การยอมเสียความรักความอบอุ่น
ที่คนรักของเรา ครอบครองอยู่
อันไหนจะนำมาซึ่งความทุกข์มากกว่ากันนั้น
ย่อมประจักษ์ชัดดีอยู่
แต่....
ต้องผ่านพ้นมันให้ได้ เพื่อ"สังสารวัฎ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น