มัญชุศรีวิหารสูตร
佛說文殊尸利行經
ธรรมแห่งอดีต ปัจจุบัน อนาคต
เป็นเพียงคำกล่าว “ไร้ซึ่งความจริงแท้”
เหล่านั้นหาก อยู่ในสัจภาวะ
ก็จะเป็น “เอกลักษณะ” ไร้ซึ่งความแตกต่าง
หากจำแนกว่าคือ “ไร้ลักษณะ”
ก็คือมี “ลักษณะที่จริงแท้” (สัจลักษณะ)
ความไร้ลักษณะ ปราศจากซึ่งการจำแนก
การจำแนกก็ไร้ลักษณะ
หากไม่ทำการจำแนก
ก็จะไม่รู้ ความต่างจากพระนิพพาน
ทั้งสองสิ่งนี้ ล้วนคือมาร
อันผู้มีปัญญาพึงทราบเถิด
ขันธ์ ธาตุ และ อายตนะทั้งปวง
ตถาคตแม้จะกล่าวด้วยนามและอักษร
ก็ไร้ซึ่งการเกิดแห่งนามและอักษร
ทั้งสองนั้น ก็คืนสู่ “เอกลักษณะ”
“เกิดจิตจำแนก” อย่างถูกต้อง
นั้นก็ยังคือ “มิจฉาระลึก”
ปัญญาอันแยบคาย ย่อมไร้ซึ่งการจำแนก
เพราะอาศัยการปรุงแต่งแห่งภพ (ความมี)
และศูนยตา (ความว่าง)
จำแนกให้มี “ความตรึกคิด
ความไม่จำแนก ความไม่ตรึกคิด”
เมื่อเข้าใจความต่างก็คือ “ลักษณะ”
เมื่อไม่เข้าใจจึงเข้าถึง “นิพพาน”
หากสามารถรู้อย่างนี้
จึงชื่อว่า ผู้มีมหาปัญญา
เหตุอย่างนี้ทั้ง “ผู้สิ้นปัญญา”
และ “ผู้เข้าถึงปัญญา” ก็ไร้ซึ่งความจำแนก แตกต่าง
ปัญญาสามารถกล่าวด้วยปัญญา
กล่าวด้วยปัญญา จึงหวนสู่ “ความว่างแห่งตัวตน”
ผู้สามารถอดทน อยู่อย่างนี้
จึงชื่อว่า “มหาปัญญา”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น