สิ่งที่พระพุทธองค์ทรงชี้ให้สาวก
คือความหลุดพ้นออกไปเสีย
"จากความผูกพันจากสิ่งใดหมด"
หลุดพ้นทั้งจากพระองค์ด้วย
และตัวตนของตนเองด้วย
ความพ้นทุกข์ที่แท้จริงอย่างเด็ดขาด
ต้องไม่มี"ตัวตน"ของผู้ต้องการพ้นทุกข์
เมื่อได้ยินได้ฟังว่าพระนิพพาน
ไม่เกิด ไม่แก่ ไม่เจ็บ ไม่ตาย
ก็อยากได้นิพพานเป็นของตน
แทนที่จะเข้าใจว่า
เมื่อทำลาย"ตน"เสียแล้ว
เกิด แก่ เจ็บ ตาย ก็หมดไป
เหลือแต่เพียงธรรมชาติล้วนๆ
ธาตุ ดิน น้ำ ลม ไฟ
หมุนเวียน ปรุงแต่ง ตามธรรมชาติ
และ.....
เรามาสมมุติให้กริยาธรรมชาติเหล่านี้
เป็น เกิด แก่ เจ็บ ตาย
ที่ต้องการหลุดพ้นกัน
สมมุติเอง ยึดเอง ทุกข์เอง ทั้งๆที่เป็นเพียง
.....ธรรมชาติล้วนๆ..........
#นิพพานนั้น ไม่มีการมา ไม่มีการไป
ก็จะมีได้อย่างไร เมื่อไม่มี"ใคร" ที่จะไปเข้านิพพาน#
- ก็เป็นเพียง ภาพมายา ที่ปรากฏ
ไร้กำหนด ก่อเกิด ให้รู้เห็น
เป็นเพียงลม พัดผ่าน เพราะจำเป็น
ซ่านกระเซ็น เพราะอ่อนไหว ตามแรงลม
- จะอดีต ปัจจุบัน นั้นไม่เที่ยง
เพราะสำเนียง เป็นเพียงคำ ดั่งลมหวน
อนาคต ช่างลบเลือน เพราะแปรปรวน
กาลผันผวน เพราะเป็นธรรม อนัตตา
- ใยจดจ่อ ในอารมณ์ ความรู้สึก
คอยหวนนึก ถึงภาพ แห่งความหลัง
หรือจะยอม ให้เหล่ามาร กระทืบพัง
ไม่ยับยั้ง เพราะอ่อนแอ พ่ายแพ้มาร - อันกระแส ที่ปรากฏ เพียงทดสอบ
จงรอบคอบ ต่อภาพหลอน แห่งความหลัง
หากปล่อยใจ ในกระแส ที่ประดัง
หมดกำลัง กระโดดข้าม วิบากกรรม - บารมี ปุถุชน สู้ไม่ไหว
เพราะหัวใจ ไม่มี กำลังเสริม
ต้องเข้ามา สวมเครื่องทรง เหมือนของเดิม
คือการเพิ่ม ของที่ขาด ครบสมบูรณ์ - ดั่งบุรุษ ผู้ก่อเกิด ขึ้นมาใหม่
ด้วยหัวใจ มีพระธรรม คุ้มแน่นหนา
มีพลัง ที่เหยียบย่ำ เหล่ามายา
มารอ่อนล้า ด้วยพุทธา นุภาพธรรม
เป็นทางปลอด จากบ่วงมาร ผู้ห้าวหาร
ด้วยห่มผ้า เครื่องทรง ตลอดกาล
ธรรมห้าวหาญ ปราบพยศ มารไพรี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น