อวโลกิเตศวรมาจากคำสันสกฤตสองคำ
คืออวโลกิต(การเพ่งดู)กับอิศวร(ผู้เป็นใหญ่)
แปลได้ว่าผู้เป็นใหญ่ที่เฝ้ามองจากเบื้องบน
หรือพระผู้ทัศนาดูโลก
ซึ่งหมายถึงเฝ้าดูแลสรรพสัตว์ที่ตกอยู่ในห้วงทุกข์นั่นเอง
นามพระองค์คือ"การเพ่ง"
แต่การเพ่งนี้ เป็นการเพ่งที่บริสุทธิ์
ไร้ความคิดปรุงแต่งใดๆ ด้วย.....
นับแต่กายใจบนดิน จนสิ้นดาวสิ้นฟ้าทั่วโลกธาตุ
ไม่เคยมีอะไรให้ใครยึดครอง
มีแต่ทอดทิ้งไว้กับ"ความว่าง"ทั้งหมด
แม้ใจเจ้าเป็นทุกข์...เพราะไม่รู้
หรือใจเจ้าเป็นสุข...เพราะเห็นแจ้ง
แต่สุดท้าย...
ทั้งผู้หลง หรือผู้เห็นแจ้ง
และทุกสรรพสิ่งก็จะล่องหนสาปสูญหายไปเท่ากับจำนวน
"ที่ปรากฏ"
นั่นเอง
โอม มณี ปัทเม หุม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น