"ไม่มีพระโพธิสัตว์พระองค์ใด มีวิถีราบเรียบหรอก"
การได้มาซึ่งปัญญาของพระโพธิสัตว์นั้น
วิถีอื่นๆไม่สามารถจะหยั่งถึง
เพราะ การที่จะฉุดช่วยเวไนยให้หลุดพ้นจากทุกข์ได้
พระโพธิสัตว์จะบ่มเพาะกำลังปัญญาของตน
เพื่อคลำหาทางออกจากสังสารวัฏด้วยตนเอง
การบำเพ็ญเป็นเอนกชาติ ข้ามผ่านพุทธันดร
ล้วนผ่านมาทุกภพภูมิ เป็นมาทุกอย่าง ทั้งดีเลว
ประสบการณ์ชีวิต อย่างเข้มข้นจึงเป็นเงื่อนไขสำคัญ
ที่จะส่งเสริมจิตของพระโพธิสัตว์ให้ก้าวหน้า
จนรอบรู้สามารถฉุดช่วยผู้อื่นได้
จะกล่าวไปใย ในเรื่องรัก-ใคร่ ได้-เสียแบบโลกๆ
ในเมื่อ แม้การจุติ ก็ยังแค่ยืมใช้
"วิบากกรรม"
มาเป็นเครื่องมือประชุมธาตุทั้ง4
เพื่อเป็นที่อยู่อาศัยชั่วคราวในการโปรดสัตว์
วิบากกรรม จึงมีคุณต่อพระโพธิสัตว์
เพราะใช้ในการอุปโหลก อุปาทาน มาจุติ
แต่จิตนั้นเป็นอิสระ
เมื่อจิตเป็นอิสระ ก็อยู่นอกเหนือการชดใช้ทั้งปวง
เมื่อนอกเหนือการชดใช้ ทั้งปวง
รูปธาตุ นามธาตุนี้ ก็กลับคืนมหาสุญญตาจนหมดสิ้น
ดังนั้น...
สิ่งที่ลูกๆต้องผ่านให้ได้คือเอาชนะความกลัวในจิตตน
ความกลัวสูญเสียตัวตนเป็นความกลัวภายใน
เป็นอุปสรรคต่อผู้ดำเนินโพธิจริยา
ทำให้การช่วยเหลือสรรพสัตว์ไม่ราบรื่น
ด้วยต้องมาคอยปกป้อง ตัวตนของตนเองก่อน
แต่หากตั้งใจที่จะเดินสายโพธิญาน
ก็ต้องปลดปล่อยความกลัวภายใน5ประการคือ
1.กลัวการดำเนินชีวิต
2.กลัวคำนินทาว่าร้าย
3.กลัวความตาย
4.กลัวทุกคติ(นรก-อบาย)หรือกลัวตกไปสู่ความเสื่อม
5กลัวสังคม
ปราศจากความกลัวตรงนี้ ก็ไม่มีอะไรต้องสะดุด
นอกจากหยั่งสู่ความว่างโดยไม่ทิ้งโลก
ลูกเอ๋ย ทุกข์ ชาติ ชรา มรณะ เป็นแค่ถนนให้เราเดินผ่าน
เป็นแค่"ทาง"เอื้อให้เราได้สานต่อปนิธาน
อย่าทดท้อ หวาดกลัว กับภัยในสังสารวัฎเลย
เราจะเดินไปด้วยกันด้วยความอบอุ่น
มีรักเป็นแสงนำทาง
และมีมหาปนิธาน เป็นที่สุดแห่งฝัน
โอม มณี ปัมเม ฮุม.....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น