และขอสาธุการ กับพระโพธิสัตว์ทุกพระองค์
ชีวิตที่มุ่งมั่นในมหาปนิธานของอาม่านั้น
"โดดเดี่ยวนัก"
เพราะไม่มีใครแม้แต่"คนเดียว"ในโลก
จะเข้าใจ และ"เข้าถึง"วิถีของอาม่า
การประกาศตนเป็นพระโพธิสัตว์นั้น
อาม่ารู้ว่า มีคนขวางและต่อต้านมากมาย
แต่เส้นทางแห่งโพธิสัตว์นั้น
หยุดยั้งแค่เมตตา กรุณาในจิตตนไม่ได้
เพราะเราต้องสร้างภาวะแห่งการเป็นผู้นำ
ผู้นำที่จะสร้างสรรค์สังคมพุทธ
ผู้นำที่จะชี้แนวทางให้เขาเกิดความเมตตากรุณา ต่อๆกันไป
เป็นแสงเทียน ที่เรียกว่าอนันตประทีป
ท่าทีของเราต้องเปิดกว้างเพื่อช่วยเหลือผู้อื่น
*** เพราะงานของเราต้องยกระดับจิตมนุษย์
ให้สูงขึ้นด้วยพรหมวิหาร4
ลูกรัก...
"เป็นพระโพธิสัตว์ต้องยิ่งใหญ่
ถ้า...ไม่ยิ่งใหญ่ไม่ต้องเป็น"
แต่ความยิ่งใหญ่นี้ มิใช่ความยิ่งใหญ่ของอัตตาตน หาก...
แต่เป็นความยิ่งใหญ่ของหัวใจลูก
หนทางโพธิสัตว์ ไม่ใช่หนทางของคนอ่อนแอ
แต่เป็นหนทางของผู้กล้า
กล้าที่จะประกาศจุดยืน เพื่อสร้างสภาวะของผู้นำ
การเป็นผู้นำ จำเป็นต่อวิถีโพธิสัตว์
เพราะเราต้องสร้างสรรรูปแบบ ให้ชัดเจน
ทำไมเราต้องละอายและปิดบัง เมื่อเดินเส้นทางนี้
เมื่อมันเป็นมรรควิถี ที่เราทำด้วยตัวเอง
ผูกพันด้วยตัวเองและเลือกด้วยหัวใจ
เส้นทางแห่งความดีงาม
หนทางแห่งโพธิ หนทางที่ควรภาคภูมิใจ
ตื่นจากความกลัว ตื่นจากความเขลา ตื่นจากความไม่รู้
และเป็นเส้นทางที่พระพุทธะ พระพุทธเจ้า
ทุกพระองค์ต้อง...ผ่าน
หากเรายังหวั่นไหว. ยังกลัวเกรงว่าคนอื่นจะคิดอย่างไร
ยังเอาค่านิยมทางโลกมาเป็นใหญ่ในชีวิต
ฐานโพธิสัตว์ก็ไม่แน่น
ถ้าต้องปิดบังปนิธานเพราะเกรงการปรามาส ต้องซ่อนเร้น
ก็ถอยออกไป เลยลูก"ไม่ต้องครึ่งๆกลางๆ"
ความสุขบนเส้นทางนี้ มันยั่งยืน หล่อเลี้ยงน้ำใจเรามากกว่าความสุขเดิมๆ
ที่เราเคยดูแลแค่ตนเองหรือคนในครอบครัว
เพราะความสุขในทางธรรมนั้น เป็นความสุขที่มุ่งสู่สังคม มุ่งสู่สรรพสัตว์
ข้ามพ้นความสุขที่ตั้งอยู่บนฐานแห่งอัตตาตัวตน
ความสุขนี้จึงยิ่งใหญ่ และมั่นคงนัก
ความยิ่งใหญ่เท่านั้น...สร้างอุดมการณ์
์
จงมั่นคงและมั่นใจในวิถีแห่งผู้กล้า เพื่อสร้างรูปธรรม นามธรรมเกื้อกูลโลก"
อาม่า...พระเชนเรซิก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น