โอ้...จอมศาสดา โลกนาถ...ที่พึ่งแห่งโลก
ธรรม...ที่รับสั่งจริงแท้
รอยเท้าที่ใหญ่กว่าสัตว์ทั้งปวง คือรอยคชสาร
ธรรมะที่สูงสุดกว่าธรรมะทั้งปวง คือมรณานุสติ
ยามมนุษย์รู้ว่า มรณะมาเยือน ความกลัวที่จะต้องพลัดพรากจากสิ่งที่เคยรักเคยยึด
จะทำให้ตระหนกตกใจ เหมือนเรือนกำลังถูกไฟไหม้
ดิ้นรนต่อสู้กับการยื้อลมหายใจไว้ อย่างรุนแรง
พื้นนิสัย อันเป็นกรรมที่ทำประจำนี่แหละ คือตัวจุดชนวนชาติภพต่อไป
ดังนั้นนะลูก การฝึกจิตให้มรณะท่ามกลางกุศลจิต จะทำให้เราไปสู่สุคติภพได้
และอย่าประมาทกับ อาจิณกรรม
เพราะฝึกสติจนเก่งแค่ไหน ก็จะโดนอาจิณกรรมครอบงำเหนือความรับรู้ได้หมด
คนฆ่าวัว ฆ่าหมู ร้องดั่งโค ดั่งหมู
นักชนไก่ ใช้นิ้วหัวแม่มือชนกันจนเลือดออก
คนตกปลา พยายามฉีกปากตน
สารพัดที่จะเป็นไปตามอาจิณกรรม
ซึ่งเป็นกรรมการกระทำเล็กๆน้อยๆที่ทำประจำ ในขณะมีชีวิตนี่แหละ
โพธิจิตนี้ นอกจากจะให้คุณประโยชน์ในด้านอื่นๆแล้ว
ยังเป็นธรรมลัดตัดตรง ในการผ่านพ้นอาจิณกรรมได้
เพราะโพธิจิต คือจิตที่สละ คือจิตที่ข้ามผ่านตนเอง จิตละทิ้งตนเอง
เมื่อทำประโยชน์เกื้อกูลผู้อื่น
ทำให้จิตย่อมเคยชินต่อการวาง ต่อการละ ต่อการยึดโดยอัตโนมัติอยู่แล้ว
ที่สำคัญ ความปิติ ความงดงามในทุกกิจกรรม
ที่เป็นอานิสงค์อาบย้อมจิตใจ
จนลูกๆบอกอาม่าเสมอว่า ลูกๆยิ้มได้ แม้ยามหลับและตื่นในปัจจุบันขณะ
ความมหัศจรรย์นี้ เพียงพอแล้วมิใช่หรือ
สำหรับคำว่า"ชีวิต"
ศานติ แห่งการที่จิตมิต้องดิ้นรน ไขว่คว้า กอดรัด คือความมหัศจรรย์ที่ประเสริฐสุด
ยังต้องหาความมหัศจรรย์อื่นๆใดอีกเล่า
อาม่า...พระเชนเรซิก
ความรื่นรมย์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตคือการให้
เพราะถ้าคุณไม่ให้
คุณก็ต้องต่อสู้ดิ้นรนในการดำรงชีวิตอยู่เสมอ
ความรักคือสิ่งที่มีค่าที่สุด
และเมื่อคุณให้สิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตคือ"ความรัก"ออกไป
นั้นคือแม่เหล็กที่จะดึงดูดทรัพยสินทั้งปวงเข้ามาในชีวิต
และชีวิตคุณจะมั่งคั่งยิ่งกว่าที่คุณคิด
เพราะเมื่อคุณให้ความรัก
คุณจะได้รับความรักตอบแทนกลับมาจนรับแทบไม่ไหว
คุณจะมั่งคั่งและมีชีวิตอย่างอัศจรรย์
และการดิ้นรนในการต่อสู้เพื่อดำเนินชีวิตมันจะหายไปด้วย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น