การปฎิบัติธรรมนั้น ไม่จำเป็นต้องเดินทางไปไหนเลย

การปฎิบัติธรรมนั้น ไม่จำเป็นต้องเดินทางไปไหนเลย

เพราะในกายยาว1วาหนา1คืบนี้ คือตัวธรรม และเป็นตัวโลก

กายใจนี้แหละ เป็นที่เกิดแห่งธรรม และเป็นที่ดับแห่งธรรม

กายใจนี้แหละ เป็นที่ที่พระพุทธเจ้าอาศัย บัญญัติไว้ซึ่งธรรมทั้งปวง

ปฏิบัติธรรม ก็ต้องปฏิบัติ ที่กายใจนี้ หาได้ปฎิบัติที่อื่นไม่

นั่งตรงไหน ยืนตรงไหน เดินตรงไหน ธรรมก็เกิดตรงนั้น

พิจารณาให้เห็นไตรลักษณ์ เห็นการเกิดดับ และอนิจจังของธาตุขันธ์ ว่ามันต้องปรวนแปรเป็นธรรมชาติของมันอย่างนั้น

และจงมองให้เห็นจริงๆว่า...

นี่คือกระแสปรุงแต่งแห่งธรรมชาติ ลักษณะ ที่เราสมมุติ กันว่า

ลักษณะสามัญแบบนี้เรียกว่า....ความเจ็บ 

ลักษณะสามัญแบบนี้เรียกว่า.....ความแก่ 

ลักษณะสามัญแบบนี้เรียกว่า.....ความตาย

ลักษณะสามัญแบบนี้เรียกว่า.....ความสุข

ลักษณะสามัญแบบนี้เรียกว่า.....ความทุกข์

ทั้งสิ้นทั้งปวง ล้วนเป็นสมมุติบัญญัติคือตั้งชื่อ ตั้งนามมาเรียกขานธรรมชาติทั้งสิ้น

ยึดสภาวธรรมชาติ มาเป็น"ตัวตน"มาเป็น"ของตน"เมื่อไหร่

........... ก็เป็น"ทุกข์"เมื่อนั้น!!........

เพราะมันเปลี่ยนสภาพไปเรื่อยตามธรรมดาของมัน หาความคงที่ไม่ได้เลย

#โอวาทธรรมก่อนนอน พระเชนเรซิก#

มีปรัชญาเป็นแม่
มีอุปายะเป็นพ่อ
มีสุญญตาวิหารเป็นที่อยู่อาศัย

พระผู้นำทางพ้นทุกข์แก่ล่ำสัตว์

ไม่มีพระองค์ใด ไม่กำเนิดจากพ่อแม่ดังกล่าวนี้

"สรรพสัตว์นั้นแล คือวิสุทธิภูมิ ของพระโพธิสัตว์"

ไม่มีใครสร้างบ้าน กลางอากาศได้หรอก

อาม่าแค่แสดงธรรมค่ะ ลูก 
ว่าการจุติของพระโพธิสัตว์ มาจากมารดาและบิดาดังกล่าว

นิพพาน...ท่ามกลางสังสารวัฏ

เพราะวิสุทธิภูมิ บ้านของพระโพธิสัตว์ก็คือสรรพสัตวนั้นเอง

การปฏิบัติธรรม ก็คือการปฏิวัติจิตใจ จากที่เคยเป็นทาสของตัณหารบกวน

มาเป็นหักถอน ความพอใจ และความไม่พอใจออกเสียได้

ทั้งที่ตน"ยังอยู่ในโลก"